Joiči Nakagava, japanski pesnik i romansijer, oličava i spaja sebi modernost XX veka i hiljadugodišnju japansku kulturnu tradiciju. On vlada tekovinama evropskog romana i u DUGIM GODINAMA služi se psihološkom introspekcijom koja podseća na Geteova VERTERA ili ADOLFA Benžamena Konstana. Njegova lica u romanu žive u svetu Floberovih i Tolstojevih junaka.
DUGE GODINE su dnevnik neodoljive, a istovremeno i gotovo nestvarne plemenite ljubavi između jednog studenta i udate žene. Roman je mladićeva ispovest o otkriću žene, o nastanku i razvitku ljubavi koja postaje strast, neodoljiva kao smrt, a čista i prozračna kao san. Dugi niz godina traje tanana i jedva održavana veza između dvaju bića koja se susreću s vremena na vreme, slučajno i iznenadno, kada im se putevi ukrste, i rastavljaju se isto tako, brzo, neumitno i beznadno. Letimični, od života i sveta oteti trenuci viđenja i susreta održavaju samo neprekidnu nit bolova i gomilaju talog melanholije u ljudskim srcima.
Tradicionalnost i mitski dah koji u ovom delu nalazimo, ne izazivaju, međutim, samo osećaj prisustva jednog egzotičnog sveta, nego i umetničkog i pesničkog ostvarenja jednog istinskog ljudskog i životnog sadržaja i oblika.
